Wyższy urzędnik placówki dyplomatycznej - Ocena ryzyka zawodowego metodą PN-N-18002

Wyższy urzędnik placówki dyplomatycznej

Charakterystyka ryzyka zawodowego

• Ryzyko zawodowe zawiera około 20 stron.
• Ocenę ryzyka zawodowego opracowano metodą trzystopniową, zgodnie z Polską Normą PN-N-18002.
• Pierwsza strona ryzyka zawodowego, zawiera miejsce na zatwierdzenie dokumentu.
• Ostatnia strona dokumentu zawiera miejsce na podpis pracownika, potwierdzający zapoznanie się z ryzykiem zawodowym.

Spis treści dokumentacji ryzyka:

• Strona tytułowa.
• Charakterystyka Metody PN-N-18002.
• Opis dla stanowiska pracy.
• Wymagania dla stanowiska pracy.
• Identyfikacja zagrożeń na stanowisku pracy.
• Karta pomiaru ryzyka zawodowego.
• Plan działań korygujących ryzyko zawodowe dla stanowiska pracy.
• Potwierdzenie zapoznania z dokumentacją dla stanowiska.

Opis stanowiska pracy.

Wyższy urzędnik placówki dyplomatycznej pełni służbę o charakterze publicznym w placówce dyplomatycznej za granicą.

Zadania zawodowe na stanowisku wyższy urzędnik placówki dyplomatycznej:

• reprezentowanie państwa wysyłającego w państwie przyjmującym;
• prowadzenie rokowań z rządem państwa przyjmującego;
• popieranie przyjaznych stosunków pomiędzy państwem wysyłającym a państwem przyjmującym;
• działania w charakterze notariusza i urzędnika stanu cywilnego oraz wykonywanie podobnych czynności, jak również pewnych funkcji o charakterze administracyjnym, jeżeli nie sprzeciwiają się temu ustawy i inne przepisy państwa przyjmującego;
• ochrona interesów obywateli państwa wysyłającego, zarówno osób fizycznych, jak i prywatnych, w sprawach spadkowych, na terytorium państwa przyjmującego, zgodnie z ustawami i innymi przepisami tego państwa;
• ochrona, w granicach ustalonych przez ustawy i inne przepisy prawa państwa przyjmującego, interesów małoletnich i innych osób nie posiadających pełnej zdolności do czynności prawnych, obywateli państwa wysyłającego, w szczególności gdy zachodzi potrzeba ustanowienia nad nimi opieki lub kurateli;
• z zastrzeżeniem przestrzegania praktyki i procedury obowiązujących w państwie przyjmującym – zastępowanie lub zapewnianie odpowiedniego zastępstwa obywateli państwa wysyłającego przed sądami lub innymi władzami państwa przyjmującego w celu uzyskiwania, zgodnie z ustawami i innymi przepisami tego państwa, podjęcia tymczasowych środków dla ochrony praw i interesów tych obywateli, gdy osoby te z powodu nieobecności lub z jakiejkolwiek innej przyczyny nie są w stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów;
• przesyłanie sądowych i pozasądowych dokumentów oraz wykonywanie rekwizycji sądowych zgodnie z obowiązującymi umowami międzynarodowymi lub, w braku takich umów, w sposób zgodny z ustawami i innymi przepisami państwa przyjmującego;
• wydawanie paszportów i dokumentów podróży obywatelom państwa wysyłającego, jak również wiz lub odpowiednich dokumentów osobom, które pragną udać się do państwa wysyłającego;
• zaznajamianie się z wszelkimi legalnymi sposobami, z warunkami panującymi w państwie przyjmującym i z rozwojem zachodzącym w nim wydarzeń oraz zdawanie z tego sprawy rządowi państwa wysyłającego;
• wykonywaniu przewidzianych przez ustawy i inne przepisy państwa wysyłającego praw nadzoru i inspekcji w odniesieniu do statków morskich i rzecznych posiadających przynależność państwową państwa wysyłającego oraz statków powietrznych zarejestrowanych w tym państwie, jak również w stosunku do ich załóg;
• udzielanie pomocy statkom morskim, rzecznym i powietrznym wymienionym w punkcie powyżej, jak również ich załogom, przyjmowanie oświadczeń dotyczących podróży tych statków, badanie i wizowanie ich dokumentów oraz, z zastrzeżeniem uprawnień władz państwa przyjmującego, prowadzenie dochodzenia w sprawie wypadków, które zdarzyły się w czasie podróży, i załatwianie sporów między kapitanem, oficerami i marynarzami, o ile zezwalają na to ustawy i inne przepisy państwa wysyłającego.