Rolnik łąkarz - Ocena ryzyka zawodowego metodą PN-N-18002

Rolnik łąkarz

Charakterystyka ryzyka zawodowego

• Ryzyko zawodowe zawiera około 20 stron.
• Ocenę ryzyka zawodowego opracowano metodą trzystopniową, zgodnie z Polską Normą PN-N-18002.
• Pierwsza strona ryzyka zawodowego, zawiera miejsce na zatwierdzenie dokumentu.
• Ostatnia strona dokumentu zawiera miejsce na podpis pracownika, potwierdzający zapoznanie się z ryzykiem zawodowym.

Spis treści dokumentacji ryzyka:

• Strona tytułowa.
• Charakterystyka Metody PN-N-18002.
• Opis dla stanowiska pracy.
• Wymagania dla stanowiska pracy.
• Identyfikacja zagrożeń na stanowisku pracy.
• Karta pomiaru ryzyka zawodowego.
• Plan działań korygujących ryzyko zawodowe dla stanowiska pracy.
• Potwierdzenie zapoznania z dokumentacją dla stanowiska.

Opis stanowiska pracy.

Rolnik łąkarz zajmuje się produkcją pasz na łąkach, jej zbiorem, konserwacją i magazynowaniem oraz produkcją zielonki na pastwiskach wraz z organizacją wypasów bydła. Wykorzystuje i konserwuje urządzenia melioracyjne na łąkach i pastwiskach.

Zadania zawodowe na stanowisku rolnik łąkarz:

• zajmowanie się systematyczną konserwacją urządzeń melioracyjnych, nawodnieniami oraz utrzymaniem odpowiedniego poziomu wód gruntowych, współpraca ze spółką wodną;
• wykonywanie koniecznych prac pielęgnacyjnych, jak: wyrównywanie kretowisk, rozdrabnianie odchodów bydlęcych, koszenie niedojadów na pastwiskach, zwalczanie uciążliwych chwastów;
• ustalanie danych i terminów nawożenia mineralnego oraz organicznego na podstawie wyników badań gleb i doradztwa agronomicznego;
• zakupywanie potrzebnych nawozów i nawożenie użytków zielonych;
• urządzanie pastwiska dla bydła użytkowego w systemie kwaterowym lub dawkowanym za pomocą ogrodzeń elektrycznych lub stałych;
• zapewnianie wody do pojenia bydła przez budowę wodopojów lub dowożenie wody beczkowozami;
• przeprowadzanie na łąkach zbioru i konserwacji pasz (siano, sianokiszonki, zielonki do produkcji mączki siennej);
• zwalczanie uporczywych chwastów sposobami mechanicznymi i chemicznymi (w ostateczności);
• organizowanie i prowadzenie racjonalnego wypasu bydła na pastwiskach;
• zagospodarowywanie łąk i pastwisk, na których roślinność uległa degradacji, najczęściej przez obsiewanie nasionami wartościowych traw i roślin motylkowatych;
• obsługiwanie specjalistycznych maszyn i narzędzi do prac na użytkach zielonych, przeprowadzanie drobnych i pilnych napraw;
• produkcja zielonki na potrzeby suszarni mechanicznej - na sprzedaż lub na własne potrzeby;
• pełnienie funkcji opiekuna poletek doświadczalnych założonych na użytkach zielonych przez odpowiedni instytut naukowo-badawczy.